Wat is caritas?
Caritas is binnen de katholieke kerk
de gebruikelijke naam
voor de georganiseerde vormen van naastenliefde.
Het woord betekent 'liefde'
en stamt van een Latijns woord
dat verband houdt
met de betekenis 'duur' en 'waardevol'.
Dat wat in het christelijk geloof
duur en waardevol is
zijn God en de mensen.
God houdt van mensen
en onze reactie is
dat wij Zijn mensen waardevol benaderen.
Caritas drukt wat dat betreft
ook de spiritualiteit uit die we willen beleven
en de houding die we in concrete daden uitdrukken.
Ook deze parochie wil als Kerk en als christenen
mensen in nood met raad en daad bijstaan.
Het gaat bij caritas dus om individuele zorg en aandacht,
maar die staat niet los
van de aandacht voor sociale rechtvaardigheid.
Net zo min als de strijd voor rechtvaardigheid en gerechtigheid
los staat van de aandacht voor de individuele mens.
Werken aan barmhartigheid
De zorg voor de ander begint met aandacht, met zien.
Daar is een open hart voor nodig:
een hart dat geraakt kan worden.
En daar is beweging voor nodig, in actie komen.
De Bijbelse traditie wijst hier de weg.
Jezus heeft ons een richting aangegeven
hoe we met menselijk lijden om kunnen gaan.
Vooral wanneer het er om gaat
hoe je iets kunt betekenen
voor je medemens en voor de samenleving.
Zo kunnen de werken van barmhartigheid
ons een weg wijzen
wanneer wij bij ons zelf te rade gaan
wat we als gelovige kunnen betekenen voor anderen.
‘Deus caritas est’
De Bijbel leert ons: "God is liefde" ("Deus caritas est", 1 Joh. 4, 8)
en dat betekent dat er geen betere mogelijkheid is
om concreet te laten zien
wie God is en wat geloven betekent
dan door de caritas, onze liefde voor de naaste.
De caritas is dus een kernopdracht van de Kerk
en dus ook van ons.
Geen enkele parochie kan zeggen:
"Laat anderen dat maar doen".
We kunnen namelijk géén christen zijn zonder caritas.
De weg van de caritas is de weg van God,
want God is caritas!
Paus Franciscus kreeg het in zijn oor gefluisterd door een kardinaal,
meteen nadat hij tot paus gekozen was: "Denk aan de armen".
Franciscus zegt het keer op keer en geeft het voorbeeld:
we moeten erop uit gaan, langs de straten, naar de armen,
want in hen zullen wij het gelaat van God herkennen!
Dit legt een grote verantwoordelijkheid op ons allen.
Wat kunnen we samen doen
om Gods liefde handen en voeten te geven?
Sint-Elisabeth van Thüringen, patrones van de caritas
Sint-Elisabeth van Thüringen is de patrones van de caritas.
Tijdens haar leven had zij veel aandacht voor de armen.
Tijdens een grote hongersnood
stelde zij alle voorraden in de koninklijke schuren
ter beschikking van de talloze noodlijdenden.
Elisabeth ging daarin te ver, volgens haar schoonfamilie.
Die was bang dat er niets zo overblijven.
Vooral haar schoonmoeder
probeerde de jonge vrouw in een kwaad daglicht te stellen.
Nadat Elisabeths man stierf
en zij als twintigjarige weduwe achterbleef,
werd ze door haar zwager weggestuurd.
Zij brak echter niet,
maar sloot zich aan bij de Derde Orde van Sint-Franciscus.
Vanaf dat moment
gaf ze al haar liefde en aandacht aan 'haar' armen.
Ze stichtte een ziekenhuis en verzorgde zieken en armen.
Zij stierf op vierentwintigjarige leeftijd, in het harnas:
uitgeput door haar boetvaardigheid
en harde werken met armen en zieken.
Elisabeth, de rozen geuren,
De hemelrozen in uw schoot,
Ten troost van allen die hier treuren
In ziekte en armoe, pijn en nood.
Laat ook mijn hart als rozen blinken
Voor elk die hier de moed laat zinken.
Caritas is binnen de katholieke kerk
de gebruikelijke naam
voor de georganiseerde vormen van naastenliefde.
Het woord betekent 'liefde'
en stamt van een Latijns woord
dat verband houdt
met de betekenis 'duur' en 'waardevol'.
Dat wat in het christelijk geloof
duur en waardevol is
zijn God en de mensen.
God houdt van mensen
en onze reactie is
dat wij Zijn mensen waardevol benaderen.
Caritas drukt wat dat betreft
ook de spiritualiteit uit die we willen beleven
en de houding die we in concrete daden uitdrukken.
Ook deze parochie wil als Kerk en als christenen
mensen in nood met raad en daad bijstaan.
Het gaat bij caritas dus om individuele zorg en aandacht,
maar die staat niet los
van de aandacht voor sociale rechtvaardigheid.
Net zo min als de strijd voor rechtvaardigheid en gerechtigheid
los staat van de aandacht voor de individuele mens.
Werken aan barmhartigheid
De zorg voor de ander begint met aandacht, met zien.
Daar is een open hart voor nodig:
een hart dat geraakt kan worden.
En daar is beweging voor nodig, in actie komen.
De Bijbelse traditie wijst hier de weg.
Jezus heeft ons een richting aangegeven
hoe we met menselijk lijden om kunnen gaan.
Vooral wanneer het er om gaat
hoe je iets kunt betekenen
voor je medemens en voor de samenleving.
Zo kunnen de werken van barmhartigheid
ons een weg wijzen
wanneer wij bij ons zelf te rade gaan
wat we als gelovige kunnen betekenen voor anderen.
‘Deus caritas est’
De Bijbel leert ons: "God is liefde" ("Deus caritas est", 1 Joh. 4, 8)
en dat betekent dat er geen betere mogelijkheid is
om concreet te laten zien
wie God is en wat geloven betekent
dan door de caritas, onze liefde voor de naaste.
De caritas is dus een kernopdracht van de Kerk
en dus ook van ons.
Geen enkele parochie kan zeggen:
"Laat anderen dat maar doen".
We kunnen namelijk géén christen zijn zonder caritas.
De weg van de caritas is de weg van God,
want God is caritas!
Paus Franciscus kreeg het in zijn oor gefluisterd door een kardinaal,
meteen nadat hij tot paus gekozen was: "Denk aan de armen".
Franciscus zegt het keer op keer en geeft het voorbeeld:
we moeten erop uit gaan, langs de straten, naar de armen,
want in hen zullen wij het gelaat van God herkennen!
Dit legt een grote verantwoordelijkheid op ons allen.
Wat kunnen we samen doen
om Gods liefde handen en voeten te geven?
Sint-Elisabeth van Thüringen, patrones van de caritas
Sint-Elisabeth van Thüringen is de patrones van de caritas.
Tijdens haar leven had zij veel aandacht voor de armen.
Tijdens een grote hongersnood
stelde zij alle voorraden in de koninklijke schuren
ter beschikking van de talloze noodlijdenden.
Elisabeth ging daarin te ver, volgens haar schoonfamilie.
Die was bang dat er niets zo overblijven.
Vooral haar schoonmoeder
probeerde de jonge vrouw in een kwaad daglicht te stellen.
Nadat Elisabeths man stierf
en zij als twintigjarige weduwe achterbleef,
werd ze door haar zwager weggestuurd.
Zij brak echter niet,
maar sloot zich aan bij de Derde Orde van Sint-Franciscus.
Vanaf dat moment
gaf ze al haar liefde en aandacht aan 'haar' armen.
Ze stichtte een ziekenhuis en verzorgde zieken en armen.
Zij stierf op vierentwintigjarige leeftijd, in het harnas:
uitgeput door haar boetvaardigheid
en harde werken met armen en zieken.
Elisabeth, de rozen geuren,
De hemelrozen in uw schoot,
Ten troost van allen die hier treuren
In ziekte en armoe, pijn en nood.
Laat ook mijn hart als rozen blinken
Voor elk die hier de moed laat zinken.
